Kilka słów o tekście:
"Sankhjakarika" (Sāṅkhya-kārikā, सांख्यकारिका), czyli "Elementarne strofy filozofii sankhji" napisana przez bliżej nieznanego mędrca Iśwarakrysznę, jest podstawowym podręcznikiem staroindyjskiej szkoły filozoficznej, zwanej sankhją (sāṅkhyā). Zachodni badacze datują Sankhjakarikę na ok. I-IV w. po Chr. Ponieważ zarówno ramy doktryny buddyjskiej w postaci prawdy o cierpieniu, jak i starożytnej jogi, zdają się mieć swe korzenie w sankhji, trudno wątpić, żeby przedstawiona tu filozofia nie miała co najmniej 2500 lat. Filozofię sankhji w całości przyjmuje Patańdżali w swych 'Jogasutrach', podstawowym traktacie z jogi. Stanowi także filozoficzną podstawę staroindyjskiej medycyny (ajurweda) i jej tezy obecne są w Mahabharacie i większości ważnych systemów filozoficznych, m.in. w wedancie tudzież rozmaitych szkołach tantrycznych i mistycznych. Trudno przecenić rolę sankhji w filozofii indyjskiej, a w filozofii sankhji - rolę Sankhjakariki.