W tym krótkim szkicu chcę podzielić się kilkoma szczególnymi spostrzeżeniami na temat tradycji związanych kultem Słońcu w Indiach zachodnich. Chciałem przy tym zasugerować, podając pewne przesłanki historyczne i lingwistyczne, że starożytny kult Słońca w podobnej jak w Indiach formie i języku rozwijał się także m.in. na terenie słowiańszczyzny.
Praktykowany w Indiach kult Słońca należy do jednego z najstarszych kultów religijnych na świecie. Wedyjscy wieszczowie (ryszi) modlili się do słońca Surji, aby chroniło ich przed popełnieniem grzechu. Kauśītaki-upaniṣad przykazuje czcić Słońce o trzech porach: wschodzie, zachodzie i w południe (strofa II.6). W tym celu nie było potrzeby używania dużej ilości przyborów, nie przepisywało się skomplikowanych ceremonii. Wystarczyła woda, kwiat i maść sandałowa. Powiada się tam także, że można czcić Słońce nie ofiarując mu niczego.
