Pogląd siaktyjski w literaturze tantrycznej autorstwa Gopinatha Kawiradża (Gopinath Kavaraj, 1887-1976) zawiera artykuły filozoficzne jednego z największych współczesnych filozofów indyjskich i jogina. Oryginał napisany w języku hindi został w roku 1965 nagrodzony prestiżową nagrodą indyjskiej Akademii Literatury (Sahitya Akademi) za istotny wkład w rozwój współczesnej myśli indyjskiej. Dzieło to, będąc najbardziej miarodajnym przedstawieniem myśli tantrycznej, inspiruje i ukazuje nową perspektywę człowieka i jego rozwoju, odmienną niż w jakichkolwiek dotychczasowych publikacjach.
Ramajana - Opowieść o księciu Ramie ułożona przez wieszcza Walmikiego około dwa i pół tysiąca lat temu jest obok Mahabharaty jednym z dwóch podstawowych eposów indyjskich. W tradycji indyjskiej określa się ją mianem 'pierwszego poematu'; stał się wzorcem dla późniejszych poetów. Opowiada o tułaczce szlachetnego księcia Ramy, wygnanego z królestwa za sprawą intrygi dworskiej w stolicy królestwa Ajodhji. Po licznych perypetiach i po zwycięskiej wojnie z królem Śri Lanki - dziesięciogłowym Rawaną, który porwał mu małżonkę Sitę, książę powraca triumfalnie do kraju i obejmuje tron jako władca idealny, wzór dla wszystkich panujących. Staje się bohaterem, którego kult jako inkarnacji Wisznu i wzór prawa i sprawiedliwości przetrwał ponad dwa i pół tysiącletnią próbę czasu i do dziś stanowi ważny element kultury indyjskiej.
Śiwasutry - podstawowy tekst filozofii siwaizmu kaszmirskiego z IX wieku z dwoma komentarzami: Śiwasutra-vimarśinī Kszemaradży i Śivasūtra-vārttikam Waradaradży; ten ostatni jest przekłożony po raz pierwszy w historii. Śiwasutry zawierają filozofię jogi siwaickiej, która jest w bliskim związku z filozofią sztuki. Tekst ten zapoczątkowuje nurt wiedzy zwany 'nauką o powszechnej wibracji' (spanda), który do dziś inspiruje wielu ludzi do zastanawiania się nad tajemnicami wszechświata. Niniejsza publikacja zawiera także oryginał sanskryckich sutr zapisany w piśmie dewanagari i transkrypcji i obszerny słowniczek-indeks terminów sanskryckich. W obszernym komentarzu Kszemaradży znalazły się także liczne przytoczenia dzieł sanskryckich z bogatej literatury tantrycznej, przełożone w sposób oddający nie tylko ich treść, ale i piękno poetyckie.
Siankara (VIII-IX wiek) jest jednym z najwybitniejszych filozofów indyjskich w szkole wedanty. Swoją mądrość duchową i filozoficzną zawarł m.in. w sanskryckiej poezji. Hymny Siankary są zbiorem poezji zwykle skierowanej do Śiwy, Bogini, Wisznu, bądź do czystej Jaźni. Autorka przełożyła je z zachowaniem piękna, metryki, sugestii poetyckiej, a czasem także rymów oryginału. Przekład sam w sobie jest kunsztem poezji polskiej.
Opowieści czterech derwiszów (Qissā-e-cār daraveś) autorstwa Amira Khusro to perski utwór powieściowy, który po raz pierwszy wszedł do literatury polskiej już w roku 1859 w przekładzie Aleksandra Chodźko: Padyszach i czterech derwiszów. Niniejsza wersja jest autorskim przekładem tej samej powieści napisanej w hindi i przyswojonej do kultury indyjskiej jako literacka adaptacja przekładu urdu pt. Bagh-o-Bahar (Ogród i wiosna) z oryginału perskiego.
Styl utworu przypomina ramowe opowieści Baśni z tysiąca i jednej nocy. "Zdarzyło się kiedyś, że Hazrat Nizamuddin, guru wielkiego muzyka i poety Amira Khusro, zachorował. Aby go rozerwać, Amir Khusro ułożył tę oto niezwykłą opowieść. Powiadają, że gdy Nizamuddin wyzdrowiał, modlił się, aby każdy, kto wysłucha tej opowieści, z łaski Boga uwolnił się od choroby" - tak się opowieść zaczyna.
Niezwykłe opowieści o królu Bhodży to zbiór szkatułkowych opowiadań, których głównym bohaterem jest król Bhodża - pasjonat nauk tajemnych i jogi, zdobywający je - czasem wprost, czasem podstępem - od mędrca Sarpatiego. Król Bhodża, choć krążą o nim legendy opisane w tej książce, jest postacią historyczną, autorem jednego z najważniejszych subkomentarzy do Formuł Jogi (Jogasutr) Patańdżaliego. Książka ukazuje relia życia w dawnych Indiach zmieszane z baśniowym światem indyjskiej mitologii, w którym, podobnie jak wielkim eposie Mahabharaty, nic nie dzieje się bez przyczyny. Żywa i barwna akcja opowieści sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Jest to książka zarówno dla dzieci jak i dorosłych.
Baba Loknath jest najbardziej niezwykłym joginem Bengalu z dziewiętnastego wieku. Jego długie życie - jak powszechnie się powiada twające 160 lat - przepełnione jest niezwykłym żarem ascezy i ćwiczeniami, prowadzonymi pod kierunkiem wielkiego uczonego, który sam własnej wiedzy nie mogąc praktycznie na sobie sprawdzić, wziął pod opiekę chłopca, by uczyć go swoją metodą. Skutkiem tego było nie tylko wyjątkowo długie życie Loknatha, ale osiągnięcie nadprzyrodzonych mocy. Książka jest opisem duchowej praktyki Baby Loknatha i nauk, które pięknie opisał zamiłowany w nim bengalski autor.
Siwaswarodaja jest sanskryckim tekstem z dziedziny jogi przetłumaczonym na język polski. Wskazuje się tam na związek oddechu z funkcjonowaniem człowieka. Dwa przepływy powietrza - raz bardziej swobodny przez prawe, kiedy indziej przez lewe nozdrze, mają związek z cyklem aktywności i spoczynu funkcji życiowych człowieka. Swara-joga, czyli joga biegu strumienia oddechu, jest opisem w jaki sposób interpretować oba rodzaje oddechu, a także jak nad nimi panować. Oprócz tego w książce opisane są inne jakości oddechu. Odpowiednia harmonia oddechu z działalnością człowieka, przenosi się na skuteczność w pracy, miłości i daje zdrowie i długie życie.
Paramahansa Wisiuddhananda to jeden z najniezwyklejszych joginów, jacy w obecnej epoce pojawili się w Indiach. Z niedostępnej, ukrytej wśród gór Tybetu, aśramy jogi przyniósł on na ziemię wiedzę słoneczną, która miała stać się dobrodziejstwem ludzkości. Jego nieprawdopodobne moce wprawiały w zdumienie każdego, kto się z nim zetknął, a uczucie, jakim promieniował i pomoc, jaką niósł ludziom zjednywały mu rzesze wielbicieli.
Spotkanie z Wisiuddhanandą opisuje Paul Brunton w swej słynnej książce In the search of secret India, która w polskim przekładzie Wandy Dynowskiej ukazała się pod tytułem Ścieżkami jogów. Brytyjski dziennikarz nazywaja go tam „Czarodziejem z Benaresu”; w Autobiografii jogina paramahamsa Yogananda opisuje Wisiuddhanandę w rozdziale zatytułowanym: „Pachnący święty”.
Durga – Zwycięska Bogini to przekład z sanskrytu i opracowanie indyjskiego tekstu alegorycznego pt. Durgasaptasiati, czyli Siedemset strof o bogini Durdze.
Jest to druga po Bhagawadgicie święta pieśń hinduizmu. Śpiewają ją miliony Hindusów podczas święta Nawaratri obchodzonego w całych Indiach, a najuroczyściej w Bengalu, kiedy przez dziewięć dni oddaje się cześć dziewięciu postaciom bogini w wybudowanych na ten cel tymczasowych świątyniach.
Akcja Durgasaptasiati, podobnie jak Bhagawadgity, rozgrywa się na polu bitwy. W tej pełnej ładunku emocjonalnego opowieści bogini Durga walczy z demonami. Opowieść jest rozbudowaną alegorią wewnętrznych zmagań człowieka na jego drodze duchowej.
Pogląd siaktyjski w literaturze tantrycznej autorstwa
ułożona przez wieszcza Walmikiego około dwa i pół tysiąca lat temu jest obok Mahabharaty jednym z dwóch podstawowych eposów indyjskich. W tradycji indyjskiej określa się ją mianem 'pierwszego poematu'; stał się wzorcem dla późniejszych poetów. Opowiada o tułaczce szlachetnego księcia Ramy, wygnanego z królestwa za sprawą intrygi dworskiej w stolicy królestwa Ajodhji. Po licznych perypetiach i po zwycięskiej wojnie z królem Śri Lanki - dziesięciogłowym Rawaną, który porwał mu małżonkę Sitę, książę powraca triumfalnie do kraju i obejmuje tron jako władca idealny, wzór dla wszystkich panujących. Staje się bohaterem, którego kult jako inkarnacji Wisznu i wzór prawa i sprawiedliwości przetrwał ponad dwa i pół tysiącletnią próbę czasu i do dziś stanowi ważny element kultury indyjskiej. 
Siankara (VIII-IX wiek) jest jednym z najwybitniejszych filozofów indyjskich w szkole wedanty. Swoją mądrość duchową i filozoficzną zawarł m.in. w sanskryckiej poezji. Hymny Siankary są zbiorem poezji zwykle skierowanej do Śiwy, Bogini, Wisznu, bądź do czystej Jaźni. Autorka przełożyła je z zachowaniem piękna, metryki, sugestii poetyckiej, a czasem także rymów oryginału. Przekład sam w sobie jest kunsztem poezji polskiej. 
Niezwykłe opowieści o królu Bhodży to zbiór szkatułkowych opowiadań, których głównym bohaterem jest król Bhodża - pasjonat nauk tajemnych i jogi, zdobywający je - czasem wprost, czasem podstępem - od mędrca Sarpatiego. Król Bhodża, choć krążą o nim legendy opisane w tej książce, jest postacią historyczną, autorem jednego z najważniejszych subkomentarzy do Formuł Jogi (Jogasutr) Patańdżaliego. Książka ukazuje relia życia w dawnych Indiach zmieszane z baśniowym światem indyjskiej mitologii, w którym, podobnie jak wielkim eposie Mahabharaty, nic nie dzieje się bez przyczyny. Żywa i barwna akcja opowieści sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Jest to książka zarówno dla dzieci jak i dorosłych.
Baba Loknath jest najbardziej niezwykłym joginem Bengalu z dziewiętnastego wieku. Jego długie życie - jak powszechnie się powiada twające 160 lat - przepełnione jest niezwykłym żarem ascezy i ćwiczeniami, prowadzonymi pod kierunkiem wielkiego uczonego, który sam własnej wiedzy nie mogąc praktycznie na sobie sprawdzić, wziął pod opiekę chłopca, by uczyć go swoją metodą. Skutkiem tego było nie tylko wyjątkowo długie życie Loknatha, ale osiągnięcie nadprzyrodzonych mocy. 
Siwaswarodaja jest sanskryckim tekstem z dziedziny jogi przetłumaczonym na język polski. Wskazuje się tam na związek oddechu z funkcjonowaniem człowieka. Dwa przepływy powietrza - raz bardziej swobodny przez prawe, kiedy indziej przez lewe nozdrze, mają związek z cyklem aktywności i spoczynu funkcji życiowych człowieka. Swara-joga, czyli joga biegu strumienia oddechu, jest opisem w jaki sposób interpretować oba rodzaje oddechu, a także jak nad nimi panować. Oprócz tego w książce opisane są inne jakości oddechu. Odpowiednia harmonia oddechu z działalnością człowieka, przenosi się na skuteczność w pracy, miłości i daje zdrowie i długie życie. 
