Opowieści czterech derwiszów (Qissā-e-cār daraveś) autorstwa Amira Khusro to perski utwór powieściowy, który po raz pierwszy wszedł do literatury polskiej już w roku 1859 w przekładzie Aleksandra Chodźko: Padyszach i czterech derwiszów. Niniejsza wersja jest autorskim przekładem tej samej powieści napisanej w hindi i przyswojonej do kultury indyjskiej jako literacka adaptacja przekładu urdu pt. Bagh-o-Bahar (Ogród i wiosna) z oryginału perskiego.
Styl utworu przypomina ramowe opowieści Baśni z tysiąca i jednej nocy.
"Zdarzyło się kiedyś, że Hazrat Nizamuddin, guru wielkiego muzyka i poety Amira Khusro, zachorował. Aby go rozerwać, Amir Khusro ułożył tę oto niezwykłą opowieść. Powiadają, że gdy Nizamuddin wyzdrowiał, modlił się, aby każdy, kto wysłucha tej opowieści, z łaski Boga uwolnił się od choroby" - tak się opowieść zaczyna.
Pogląd siaktyjski w literaturze tantrycznej autorstwa
ułożona przez wieszcza Walmikiego około dwa i pół tysiąca lat temu jest obok Mahabharaty jednym z dwóch podstawowych eposów indyjskich. W tradycji indyjskiej określa się ją mianem 'pierwszego poematu'; stał się wzorcem dla późniejszych poetów. Opowiada o tułaczce szlachetnego księcia Ramy, wygnanego z królestwa za sprawą intrygi dworskiej w stolicy królestwa Ajodhji. Po licznych perypetiach i po zwycięskiej wojnie z królem Śri Lanki - dziesięciogłowym Rawaną, który porwał mu małżonkę Sitę, książę powraca triumfalnie do kraju i obejmuje tron jako władca idealny, wzór dla wszystkich panujących. Staje się bohaterem, którego kult jako inkarnacji Wisznu i wzór prawa i sprawiedliwości przetrwał ponad dwa i pół tysiącletnią próbę czasu i do dziś stanowi ważny element kultury indyjskiej. 
Siankara (VIII-IX wiek) jest jednym z najwybitniejszych filozofów indyjskich w szkole wedanty. Swoją mądrość duchową i filozoficzną zawarł m.in. w sanskryckiej poezji. Hymny Siankary są zbiorem poezji zwykle skierowanej do Śiwy, Bogini, Wisznu, bądź do czystej Jaźni. Autorka przełożyła je z zachowaniem piękna, metryki, sugestii poetyckiej, a czasem także rymów oryginału. Przekład sam w sobie jest kunsztem poezji polskiej. 
Niezwykłe opowieści o królu Bhodży to zbiór szkatułkowych opowiadań, których głównym bohaterem jest król Bhodża - pasjonat nauk tajemnych i jogi, zdobywający je - czasem wprost, czasem podstępem - od mędrca Sarpatiego. Król Bhodża, choć krążą o nim legendy opisane w tej książce, jest postacią historyczną, autorem jednego z najważniejszych subkomentarzy do Formuł Jogi (Jogasutr) Patańdżaliego. Książka ukazuje relia życia w dawnych Indiach zmieszane z baśniowym światem indyjskiej mitologii, w którym, podobnie jak wielkim eposie Mahabharaty, nic nie dzieje się bez przyczyny. Żywa i barwna akcja opowieści sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Jest to książka zarówno dla dzieci jak i dorosłych.
Baba Loknath jest najbardziej niezwykłym joginem Bengalu z dziewiętnastego wieku. Jego długie życie - jak powszechnie się powiada twające 160 lat - przepełnione jest niezwykłym żarem ascezy i ćwiczeniami, prowadzonymi pod kierunkiem wielkiego uczonego, który sam własnej wiedzy nie mogąc praktycznie na sobie sprawdzić, wziął pod opiekę chłopca, by uczyć go swoją metodą. Skutkiem tego było nie tylko wyjątkowo długie życie Loknatha, ale osiągnięcie nadprzyrodzonych mocy. 
Siwaswarodaja jest sanskryckim tekstem z dziedziny jogi przetłumaczonym na język polski. Wskazuje się tam na związek oddechu z funkcjonowaniem człowieka. Dwa przepływy powietrza - raz bardziej swobodny przez prawe, kiedy indziej przez lewe nozdrze, mają związek z cyklem aktywności i spoczynu funkcji życiowych człowieka. Swara-joga, czyli joga biegu strumienia oddechu, jest opisem w jaki sposób interpretować oba rodzaje oddechu, a także jak nad nimi panować. Oprócz tego w książce opisane są inne jakości oddechu. Odpowiednia harmonia oddechu z działalnością człowieka, przenosi się na skuteczność w pracy, miłości i daje zdrowie i długie życie. 
