„Fala Szczęścia Siwy” - jest hymnem sanskryckim ułożonym w natchnieniu przez „Guru Świata” Adi Siankaraczarję (788 – 820), jednego z największych filozofów i mistyków Indii. Uważa się, że napisał go w miejscowości Śriśailam - „Piękna góra”, w południowo-indyjskiej świątyni boga Siwy, znanego tam pod imieniem 'Mallikardżuna’, co dosłownie znaczy - migdałecznik arjuna opleciony przez jaśmin. Świątynia ta, będąc jedną z 12 najważniejszych przybytków siwaickich, jest jedyną, która jednocześnie stanowi jedno z najważniejszych „miejsc mocy”, czyli sanktuariów Bogini. Bóg Siwa i jego małżonka - Moc Świata, są czczeni w tym miejscu i w tym hymnie jako nierozerwalna jedność, oznaczając stan pełni szczęścia. Stąd tytuł hymnu: ”Fala Szczęścia Siwy”.
„Fala piękna” (Saundarya-laharī) - jest szczególnym utworem w dorobku wielkiego poety Siankaraczarji, mistyka i filozofa. Wyraża ona poglądy południowoindyjskiej szkoły siaktyjskiej zwanej Śri Widją, a ściśle jej doktrynę zwaną Samają, w sposób tak doskonały, że jej wyznawcy uważają "Falę Piękna" za jedno z najbardziej fundamentalnych dzieł tej szkoły. Czci się tu Najwyższy Byt w jego żeńskim aspekcie mocy twórczej - Siakti. 
„Spotkania z sadhu”
Bhagawadgita
Pogląd siaktyjski w literaturze tantrycznej autorstwa Gopinatha Kawiradża (
Siankara (VIII-IX wiek) jest jednym z najwybitniejszych filozofów indyjskich w szkole wedanty. Swoją mądrość duchową i filozoficzną zawarł m.in. w sanskryckiej poezji. Hymny Siankary są zbiorem poezji zwykle skierowanej do Śiwy, Bogini, Wisznu, bądź do czystej Jaźni. Autorka przełożyła je z zachowaniem piękna, metryki, sugestii poetyckiej, a czasem także rymów oryginału. Przekład sam w sobie jest kunsztem poezji polskiej.