- Polski
- हिन्दी
- English
Kilka podstawowych zasad zapisu nut w muzyce indyjskiej
स sa रे re ग ga म ma प pa ध dha नि ni सां sā
do re mi fa sol la si do
1. Powyższy zapis odpowiada gamie durowej (majorowej).
2.स [sa] zwykle odpowiada cis jednokreślnemu, jest zawsze toniką (choć zdarzają się ragi, w których म [ma] można uznać za tonikę). W muzyce instrumentalnej może być tonem nieco wyższym lub niższym od cis, choć zwykle mieści się w granicach tercji małej; w utworach śpiewanych zależy od skali głosu i upodobań śpiewaka.
3.Podniesienie o pół tonu (#), czyli tzw. tīvra zapisuje się akcentem udātta: म॑ (jedyny przykład).
4.Obniżenie o pół tonu (bemol), czyli tzw. komal zapisuje się akcentem anudatta: रे॒ , ग॒, ध॒, नि॒.
5.स (tonika) oraz प (dominanta) są zawsze śuddha (czyste) – nigdy nie stosuje się krzyżyka ani bemola.
6.Tony w niższej oktawie oznacza się kropką pod znakiem, np. स ऩ ध़ प़ itd.; tony dwukreślne –kropką nad znakiem (anuswarą), सं रें गं मं itd..
7.Czasami zamiast स, नि (we wszystkich oktawach) stosuje się ich odpowiedniki długie: सा, नी. Być może aby wskazać, że dane dźwięki są akcentowane (ale zasadniczo długość liter nie wpływa na długość tonu).
8.Długość tonu podwaja się przez dodanie poziomej kreski po znaku; np. स (ćwierćnuta); स – (półnuta); स – – – (cała nuta).
9.Tony dwukrotnie krótsze (‘ósemki’) zapisuje się łącznie i/lub łączy się je na dole łukiem: सरेगम पधनिसं. Szesnastki łączy się podwójnym łukiem, trzydziestki dwójki potrójnym itd.
Poniżej zamieszczam melodię do zwrotki w metrum śārdūla-vikrīḍita ‘igraszka tygrysa’. Rytm zwany tīn-tāl - 16 uderzeń w czterech taktach po cztery w każdym, w którym początkowa nuta wypada na ‘pełne uderzenie’ (tzw. tālī, zaznaczone przez x), a w połowie jest ‘puste uderzenie’ (tzw. khālī, zaznaczone przez o).
सा – रे – | म – म म | प – म प | – प म ध | प – – म | – प – ध | प – म –| ग॒ र – – |
x | 2 | o | 3 | x | 2 |o | 3 |
प – प – | म – ग॒ रे | ग॒ – रे ग॒| – रे स रे | नी़ – – नी़| – सा – रे | ग॒ – रे – | स सा – – |
x | 2 | o | 3 | x | 2 | o | 3 |
Dział: