W sanskryckiej gramatyce Paniniego (IV w p.n.e.) jest taka reguła, że 'a' na końcu wyrazu, jest zanikające (संवृत saṃvṛta, od √वृ vṛ – 'zwierać się, zasłaniać'). Jest więc wymawiane podobnie jak angielskie shwa (ə) i służy jedynie ułatwieniu wymowy spółgłoski. Gramatycy indyjscy zauważyli, że bez samogłoski spółgłoska nie może zostać w ogóle wymówiona. To jedynie samo-głoski – samoistne głoski – powodują przejawienie się spółgłosek.
