muzyka

 स sa    रे re    ग ga   म ma   प pa   ध dha   नि ni  सां sā

do      re       mi       fa       sol       la       si       do 

1.

Powyższy zapis odpowiada gamie durowej (majorowej).

2.स [sa] zwykle odpowiada cis jednokreślnemu, jest zawsze toniką (choć zdarzają się ragi, w których म [ma] można uznać za tonikę). W muzyce instrumentalnej może być tonem nieco wyższym lub niższym od cis, choć zwykle mieści się w granicach tercji małej; w utworach śpiewanych zależy od skali głosu i upodobań śpiewaka.

3.Podniesienie o pół tonu (#), czyli tzw. tīvra zapisuje się akcentem udātta: म॑ (jedyny przykład).

4.Obniżenie o pół tonu (bemol), czyli tzw. komal zapisuje się akcentem anudatta: रे॒ , ग॒, ध॒, नि॒.

5.स (tonika) oraz प (dominanta) są zawsze śuddha (czyste) – nigdy nie stosuje się krzyżyka ani bemola.

Niniejszy szkic historyczny opracowałem głównie na podstawie wstępu do tomu II tłumaczenia staroindyjskiego  "Traktatu o teatrze'" Manmohana Ghosha (dalej używam skrótu: GHOSH 2003).1

Indyjskie określenia muzyki

Muzyka ma oczarować, tak mówią, i to jest prawda, 

Dobranym smakiem, nastrojem, i słowem, melodią, kunsztem, 

Śpiewak wywoła niechybnie w słuchaczu to, co jest celem.


                                                                      Lakṣya sangīta

Ideałem, do którego winien dążyć indyjski artysta, jest wywołanie w słuchaczu i widzu doświadczenia estetycznego zwanego rasą. Przyrównuje się rasę do ożywczego nektaru, którego skosztowawszy, człowiek zatraca poczucie ciała, a jego dusza rozszerza się i łączy we wspólnym doświadczeniu z innych uczestnikami wydarzenia artystycznego. Ma pojawić się wzruszenie, włoski jeżyć się na ciele, oczy zachodzić łzami, doświadczać całej gamy emocji. Po takim przedstawieniu teatralnym, czy też koncercie słuchacz wychodzi zachwycony, oczyszczony, jakby przemieniony duchowo. Taki jest cel indyjskiej sztuki.

NIniejszy szkic ma stanowić podstawę badań nad zagadnieniem rytmu w muzyce indyjksiej; jest to próba wyjasnienia terminów niezbędnych w wyjaśnieniu rytmu w muzyce indyjskiej. 

W niniejszym krótkim szkicu, chciałbym przedstawić, w jaki sposób Bharata w Traktacie o teatrze (Nāṭya-śāstra, NŚ, dziele napisanym około II w. p.n.e.) i Abhinawagupta w komentarzu do Traktatu, czyli Odnowionym Traktacie Bharaty' (Abhinava-bhāratī, ABh, X w.) klasyfikują indyjskie instrumenty.