"Pouczenie o Słońcu", czyli Surjopaniszad (Sūryopaniṣat), zaliczane jest do bramińskiej tradycji powiązanej z Atharwawedą, jedną z czterech Wed. Czas powstania tego upaniszadu jest zupełnie nieznany. Styl wskazuje na okres dominującej kultury wedyjskiego w Indiach, a więc na okres między 1000 r. p.n.e. a 1000 r. n.e. Niektórzy badacze uważają, że upaniszad nie powinien być starszy niż III wiek n.e. Tzw. "wiedza słoneczna" w Indiach była kultywowana w początkach pierszego tysiąclecia, a także Atharwaweda wtedy inspirowała rozwój nowych nurtów, znanych jako tantryczne. Stąd możemy przyjąć, że jest to upaniszad z pierwszej połowy I tysiąclecia po Chr. 

Zawiera około 4000 wybranych słów sanskryckich używanych we współczesnym języku hindi. Hasła ułożone są według następującej kolejności, zgodnie z alfabetem dewanagari: aṁ (अं), a (अ), ā (आ), i (इ), ī (ई), u (उ

Zawiera około 4000 wybranych słów sanskryckich używanych we współczesnym języku hindi. Hasła ułożone są według następującej kolejności, zgodnie z alfabetem dewanagari: aṁ (अं), a (अ), ā (आ), i (इ), ī (ई), u (उ

Sławna żelazna kolumna, będąca cudem starożytnej technologii, gdyż od prawie dwóch tysięcy lat nie została pokryta ani milimetrem rdzy, po dziś dzień stoi koło 'minaretu' zwanego 'Qutb Minar' w sercu Delhi. Wykonana w IV wieku, w rzeczywostości była 'Proporcem Wisznu' (Viṣṇu-dhvaja), ustanowionym na górze 'Wisznupada' (górze Stóp Wisznu) przez Czandraguptę Wikramaditję. Świadczy o tym wyryta na niej w piśmie guptyjskim, używanym w IV w n.e., inskrypcja sanskrycka. Górna część kolumny mająca rzeźbę Garudy (Orła, będącego wierzchowcem Wisznu), została zniszczon przez Muhammada Ghoriego lub jego sługę (i następcę) Qutub ud-din Aibaka, pierwszych najeźdźcwó muzułmańskich, którzy w roku 1192 zdobyli Delhi, rozpoczynając 600-letnią dominację muzułmanów w Indiach. Przez nich została zniszczona też otaczająca kolumnę świątynia Wisznu, której rzeźby do tej pory są widoczne na murach.